Het paasweekend staat voor de deur. Het is nu al te merken aan de drukte in de stad. Maar aangezien wij bij 14020 innovatief meedenken met de gemeenteraad, die geen alternatief heeft om de drukte te beteugelen, hebben wij dat wel. De eerste proeven zijn geslaagd. We hebben wel 200.000 ton maïszetmeel nodig om de grachten te bestuiven. Vanaf nu kunnen toeristen over water lopen. Nee het is geen grap, ze hoeven niet te denken dat ze Jezus zijn. Hoewel sommige toeristen denken dat ze dat wel zijn! Ons plan is wetenschappelijk onderbouwd. Je moet wel doorlopen, anders zink je. Dat is mooi, want dat houdt de snelheid erin. Over het water lopen in de grachten betekent dat er genoeg ruimte overblijft voor bewoners op de vaste wal.
Hieronder het bewijs van onze geslaagde proef dat het mogelijk is.
Nu ons trucje wat we eigenlijk hebben afgekeken van een artikel uit de Scientias, maar beter goed gejat dan slecht gejat.
Scientias schrijft het volgende erover:
Op water lopen is onmogelijk. Maar wanneer het water vermengd wordt met maïszetmeel kan het wel. Het water lijkt dan op een soort vloeibaar beton dat het gewicht van de mens kan dragen. Maar, let op: alleen als u vlug bent. Wanneer u over het water loopt, gaat dat prima. Maar als u te lang blijft staan, zakt u weg.
Lang dachten onderzoekers dat het alles te maken had met het feit dat het water vermengd met maïszetmeel door de snelheid waarmee mensen er overheen lopen, geen tijd en gelegenheid heeft om te wijken. En dus vormt het een keurig ‘pad’ waar we overheen lopen. Maar onderzoekers van de universiteit van Chicago trokken die conclusie in twijfel.
Om te achterhalen wat er precies gebeurt wanneer het mengsel onder druk komt te staan, schoten ze er een ijzeren staaf in en keken wat er gebeurde. Ook werd het experiment met hele snelle camera’s gevolgd. Zo ontdekten de onderzoekers dat de deeltjes maïszetmeel op het moment dat er druk op het oppervlak komt te staan, in elkaar schuiven en zich gaan gedragen als een harde basis onder de staaf. De staaf is daarmee eigenlijk te vergelijken met een sneeuwschuiver die sneeuw voor zich uitduwt. Kort nadat de staaf door het oppervlak heen is gebroken, valt de druk die de deeltjes in elkaar duwt, weg en vervalt ook dat harde oppervlak. Dat verklaart waarom mensen wegzakken, wanneer ze stil blijven staan, zo meldt Livescience op basis van het paper van de onderzoekers.
14020 wenst jullie met een gerust hart fijne paasdagen.